فاجعه‌ای برای اهالی غزه و دولت‌های همسایه/ تل‌آویو کوچ اجباری را با کدام نقشه پیش میبرد؟
همزمان با تداوم جنگ اسرائیل علیه غزه و بمباران شدید مناطق جنوبی آن و تلاش تل آویو برای کوچاندن اجباری ساکنان غزه به صحرای سینا در مصر، رسانه‌های صهیونیستی از انتقاد تند قاهره به این نیت رژیم صهیونیستی خبر دادند. رسانه‌های اسرائیل فاش کردند که مصر تهدید به تعلیق یا لغو توافق عادی سازی روابط با اسرائیل در صورت کوچاندن فلسطینی‌ها از سوی تل آویو به سینا کرده است.
این در حالی است که پیش از این نیز رسانه صهیونیستی “معاریو” گزارش داده بود که مصر فشار‌های خود را برای دستیابی به توافق آتش بس قبل از ماه رمضان تشدید کرده تا اوضاع از کنترل خارج نشود.
پیشتر نیز پایگاه خبری “آکسیوس” به نقل از چهار مقام صهیونیست و آمریکایی اعلام کرده بود که مصر هشدار داده که چنانچه آواره‌های فلسطینی در نتیجه حملات رژیم صهیونیستی در جنوب غزه به سمت صحرای سینا کوچانده شوند، این مسئله می‌تواند به تخریب روابط قاهره و تل‌آویو منجر شود.
اکنون چندین ماه است که اسرائیل جنگ علیه غزه را آغاز کرده است. بمباران بی‌امان و حملات زمینی اسرائیل کل محله‌ها را با خاک یکسان کرده که نتیجه آن کشته شدن هزاران نفر از مردم غزه است که بیش از یک سوم آن‌ها کودک هستند.
هدف اعلام شده اسرائیل در حمله به غزه، در ظاهر نابودی حماس عنوان شده؛ اما اعمال اسرائیل گویای واقعیت دیگری است. ویرانی‌های گسترده در غزه به هدف دیگری اشاره می‌کند که مقامات اسرائیلی ممکن است به دنبال آن باشند. همانطور که فیلیپ لازارینی کمیسر کل آژانس امداد و کار سازمان ملل پیشتر خطاب به شورای امنیت سازمان ملل متحد گفته است، آنچه در غزه در حال رخ دادن است «آوارگی اجباری» است.
از آغاز جنگ، اسرائیل بیش از ۱.۸ میلیون شهروند غزه را به‌ویژه از مناطق شمالی نوار غزه به زور از خانه‌های خود بیرون کرده است. این بزرگترین آوارگی اجباری فلسطینیان از سال ۱۹۴۸ است.
سندی که توسط وزارت اطلاعات اسرائیل در اواخر اکتبر به مطبوعات اسرائیل درز کرد، انتقال اجباری و دائمی ۲.۳ میلیون فلسطینی ساکن غزه به شبه‌جزیره سینای مصر را تشریح می‌کند. در این سند که برای اولین بار توسط مجله ۹۷۲+ منتشر شد، آمده است: «پیام‌ها باید حول محور از دست دادن زمین باشد و روشن کند که هیچ امیدی برای بازگشت به سرزمین‌هایی که اسرائیل به زودی اشغال خواهد کرد وجود ندارد، خواه درست باشد یا خیر». گزارش شده است که این سند برای سازمانی به نام “واحد اسکان نوار غزه” ایجاد شده است که به دنبال استعمار مجدد نوار غزه ۱۸ سال پس از خروج نیرو‌های اسرائیلی و شهرک‌نشینان از آن است. بنابراین، مقامات اسرائیلی می‌خواهند با انداختن ده‌ها هزار تن بمب، نوار غزه را غیرقابل‌سکونت و ساکنان آن را وادار به کوچ کنند.
سازمان ملل متحد و چندین کشور عضو، از جمله ایالات متحده، قاطعانه جابجایی اجباری مردم از نوار غزه را رد کرده‌اند. اما تحولاتی که ما شاهد آن هستیم به تلاش‌هایی برای انتقال فلسطینیان به مصر اشاره دارد، صرف نظر از اینکه آن‌ها در آنجا بمانند یا در جای دیگری اسکان داده شوند. اگر اسرائیل به بمباران غزه ادامه دهد و همه مردم غزه مجبور به ترک خانه‌های خود شوند غزه دیگر سرزمین فلسطینیان نخواهد بود.
رفتار‌های اسرائیل در جنگ غزه به خوبی گواه این است که تل آویو هدفی جز غیرقابل سکونت کردن غزه برای مردم آن ندارد. سخت است باور کنیم که هدف قرار دادن زیرساخت‌های غیرنظامی از جمله مدارس، دانشگاه‌ها، بیمارستان‌ها، مغازه‌ها، زمین‌های کشاورزی و نیروگاه‌ها برای نابودی حماس است. هنگامی که نوار غزه غیرقابل زندگی شد، مردم چاره‌ای جز ترک داوطلبانه ندارند، گام بعدی این است که اطمینان حاصل شود که کشور‌های همسایه آماده جذب این مهاجران هستند. درست به همین دلیل است که رام بن باراک معاون سابق رئیس سازمان اطلاعات ملی موساد در توئیتی بر نیاز به ایجاد ائتلافی از کشور‌ها و تخصیص بودجه بین‌المللی برای ساکنانی که می‌خواهند غزه را ترک کنند تأکید کرد.
واکنش کشور‌های همسایه
امروز کوچ اجباری مردم غزه نه تنها برای خود آن‌ها بلکه برای دولت‌های همسایه هم فاجعه تلقی می‌شود. عبدالفتاح السیسی، رئیس‌جمهور مصر، بار‌ها و به‌صراحت از آواره کردن فلسطینیان از سرزمین خود انتقاد کرده است. السیسی در ۲۱ اکتبر به شرکت کنندگان در نشست صلح قاهره گفت: «مصر قاطعانه از آوارگی اجباری فلسطینی‌ها و انتقال آن‌ها به سرزمین‌های مصر در سینا را محکوم می‌کند. چنین کاری آخرین نفس را در انحلال آرمان فلسطین نشان خواهد داد». مهاجرت مردم غره به سینا نه تنها برای دولت مصر بار اقتصادی سنگینی به همراه دارد بلکه ممکن است مشکلات امنیتی را هم به دنبال داشته باشد چرا که با کوچ مردم غزه به مصر، شبه‌جزیره به پایگاهی برای عملیات مبارزان فلسطینی تبدیل شود که می‌تواند مصر را به جنگ دیگری بکشاند. اردن همچنین نگران اخراج فلسطینیان از کرانه باختری به خاک خود است و ملک عبدالله و دولتش مخالفت خود را به صراحت نسبت به این مسئله اعلام کرده‌اند.
مقاومت مردم فلسطین
در سال ۱۹۴۷ قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد، معروف به قطعنامه تقسیم، تشکیل دو دولت عربی و یهودی در مرز‌های فلسطین را پیش‌بینی کرد. براساس این طرح قرار شد تا ۴۷ درصد فلسطین به اعراب و بقیه به یهودیان اختصاص داده شود. در چهاردهم ماه می سال ۱۹۴۸، تاسیس دولت اسرائیل اعلام شد و روند اشغال شدت گرفت. این روز “روز نکبت” نامیده می‌شود. بعد از روز نکبت در سال ۱۹۴۸ حداقل ۱۵ هزار فلسطینی شهید و ۷۵۰ هزار فلسطینی از کشورشان اخراج شدند. مردم فلسطین خاطره روز نکبت و حوادث بعد از آن را به خوبی در ذهن دارند و به خوبی می‌دانند که هرگونه کوچ به کشور‌های همسایه بازگشتی به همراه نخواهد داشت. درست به همین دلیل است که وقتی در سال ۱۹۵۰، سازمان ملل پیشنهاد اسکان هزاران فلسطینی از نوار غزه به شبه‌جزیره سینا را داد؛ این پیشنهاد با مقاومت شدید خود پناهندگان روبرو شد و در نهایت کنار گذاشته شد. امروز مقاومت شدیدتر از همیشه است. فلسطینی‌ها می‌دانند که با اسکان موقت دیگر امکان بازگشت برایشان وجود نخواهد داشت، به همین دلیل با چنگ و دندان مقابل اسرائیل ایستاده‌اند.
منبع: خبرآنلاین
