همکاری ۲ تلسکوپ قدرتمند ناسا برای رصد همزمان اورانوس
تلسکوپ فضایی هابل ناسا و فضاپیمای نیوهورایزنز(New Horizons) به تازگی به طور همزمان اورانوس را رصد کرده‌اند و به دانشمندان این امکان را داده‌اند که مستقیما این سیاره را از ۲ زاویه و نگاه بسیار متفاوت رصد و باهم مقایسه کنند. نتایج به دست آمده به برنامه‌های آینده برای مطالعه انواع سیارات اطراف ستاره‌های دیگر کمک می‌کند.
تلسکوپ فضایی هابل ناسا و فضاپیمای نیوهورایزنز(New Horizons) به تازگی به طور همزمان اورانوس را رصد کرده‌اند و به دانشمندان این امکان را داده‌اند که مستقیما این سیاره را از ۲ زاویه و نگاه بسیار متفاوت رصد و باهم مقایسه کنند. نتایج به دست آمده به برنامه‌های آینده برای مطالعه انواع سیارات اطراف ستاره‌های دیگر کمک می‌کند.
به گزارش مجله تیتر ۱۲ به نقل از ایسنا، ستاره‌شناسان از اورانوس به عنوان نماینده‌ای برای سیارات مشابه فراتر از منظومه شمسی ما که به عنوان سیارات فراخورشیدی شناخته می‌شوند، استفاده کردند و تصاویر با وضوح بالا از هابل را با منظره دورتری از نیوهورایزنز مقایسه کردند. این رصد ترکیبی، به دانشمندان کمک می‌کند تا در هنگام تصویربرداری با تلسکوپ‌های آینده از سیاراتی که در مدار ستاره‌های دیگر هستند، اطلاعات بیشتری به دست آورند.
به نقل از ساینس دیلی، سامانتا هاسلر(Samantha Hasler)، نویسنده اصلی مؤسسه فناوری ماساچوست در کمبریج می‌گوید: در حالی که انتظار داشتیم اورانوس در هر فیلتر از مشاهدات، متفاوت ظاهر شود، دریافتیم که اورانوس در واقع کم نورتر از پیش‌بینی‌های انجام شده براساس داده‌های نیوهورایزنز از نماهای دیگر است.
تصویربرداری مستقیم از سیارات فراخورشیدی یک روش کلیدی برای یادگیری در مورد قابل سکونت بودن بالقوه آنها است و سرنخ‌های جدیدی از منشا و شکل‌گیری منظومه شمسی ما ارائه می‌دهد. ستاره‌شناسان از تصویربرداری مستقیم و طیف‌سنجی برای جمع‌آوری نور از سیاره مشاهده شده و مقایسه روشنایی آن در طول موج‌های مختلف استفاده می‌کنند. با این حال، تصویربرداری از سیارات فراخورشیدی فرآیند بسیار دشواری است زیرا آنها بسیار دور هستند. محققان همچنین می‌توانند مستقیما از سیاره‌های فراخورشیدی در «فازهای جزئی» تصویربرداری کنند، زمانی که تنها بخشی از سیاره توسط ستاره آنها که از زمین دیده می‌شود، روشن می‌شود.
اورانوس به چند دلیل یک هدف ایده آل آزمایشی برای درک مشاهدات دوردست از سیارات فراخورشیدی توسط تلسکوپ‌های دیگر بود. بسیاری از سیارات فراخورشیدی شناخته شده نیز غول‌های گازی هستند. همچنین، در زمان مشاهدات، نیوهورایزنز در سمت دور اورانوس، در فاصله ۶.۵ میلیارد مایلی قرار داشت. در آن فاصله، نمای نیوهورایزنز از این سیاره تنها چند پیکسل در دوربین رنگی آن بود که به آن دوربین تصویربرداری مرئی چندطیفی می‌گویند.
از سوی دیگر، هابل با وضوح بالای خود و در مدار پایین زمین در فاصله ۱.۷ میلیارد مایلی از اورانوس، توانست ویژگی‌های جوی مانند ابرها و طوفان‌ها را در نیمه روشن این جهان گازی ببیند.
سیارات غول گازی در منظومه شمسی ما دارای جوی پویا و متغیر با تغییر پوشش ابر هستند. محققان با دانستن جزئیات ظاهری ابرهای اورانوس با هابل، می‌توانند آنچه را که از داده‌های نیوهورایزنز تفسیر می‌شود نیز تأیید کنند. در مورد اورانوس، هابل و نیوهورایزنز دیدند که با چرخش سیاره، روشنایی تغییر نمی‌کند که نشان می‌دهد ویژگی‌های ابر با چرخش سیاره تغییر نمی‌کند.
با این حال، اهمیت تشخیص توسط نیوهورایزنز به نحوه بازتاب نور سیاره در فازی متفاوت از آنچه هابل یا سایر رصدخانه‌های روی زمین یا نزدیک به زمین می‌توانند رصد کنند، مربوط می‌شود. نیوهورایزنز نشان داد که سیارات فراخورشیدی ممکن است در زوایای فاز جزئی و بالا کم نورتر از حالت پیش‌بینی‌شده باشند و اتمسفر نور را در فاز جزئی به‌طور متفاوتی منعکس می‌کند.
نیوهورایزنز در حال حاضر دومین ماموریت گسترده خود را انجام می‌دهد و اجرام دوردست کمربند کویپر را مطالعه می‌کند، هلیوسفر بیرونی خورشید را مشخص می‌کند و مشاهدات اخترفیزیکی مهمی را انجام می‌دهد.
تلسکوپ فضایی هابل بیش از سه دهه است که کار می‌کند و به اکتشافات پیشگامانه‌ای ادامه می‌دهد که درک اساسی ما از جهان را شکل می‌دهد.
پایان
