اولین نمای پرتاب جرم تاجی خورشید را از داخل تماشا کنید

به گزارش مجله تیتر ۱۲ به نقل از ایسنا، هر از چند گاهی، میدان مغناطیسی جوشان خورشید، ابرهای عظیم پلاسما را به فضای فراتر از سطح خورشید پرتاب می کند. به این رویدادها، خروج جرم تاجی (CME) می گویند. برای مثال، اگر مسیر پرتاب جرم تاج به سمت زمین باشد، نتیجه می‌تواند شفق‌های قطبی تماشایی و همچنین اختلال در شبکه‌های برق و ماهواره‌ها باشد.

به گزارش اسپیس، اکنون کاوشگر خورشیدی پارکر ناسا اولین نگاه خود را به درون یک توده تاجی که از خورشید فوران می کند، انداخته است. به نظر می رسد آنچه در داخل نهفته است گنجینه ای برای فیزیکدانان خورشیدی باشد. تصویرگر میدان وسیع و آشکارساز نور مرئی پارکر سولار کاوشگر (WISPR) گرداب‌های واضح و متلاطم را در پرتاب جرم تاجی ثبت کرده است.

فیزیکدانان این گرداب ها را ناپایداری کلوین-هلمهولتز (KHI) می نامند. آنها بر این باورند که رویدادهای ناپایداری کلوین-هلمهولتز زمانی اتفاق می‌افتد که بخشی از یک سیال سریع با دیگری تعامل داشته باشد. روی زمین، ناپایداری کلوین-هلمهولتز در ابرها زمانی اتفاق می‌افتد که سرعت باد در یک انتهای ابر با سرعت باد در انتهای دیگر متفاوت باشد.

فیزیکدانان خورشیدی به این نتیجه رسیده اند که ناپایداری کلوین-هلمهولتز در پرتاب جرم تاجی وجود دارد، اما آنها هرگز تجهیزات و مکان مناسبی برای مشاهده پدیده ها نداشته اند.

اوانجلوس پوریس، فیزیکدان خورشیدی در دانشگاه جورج میسون، در بیانیه‌ای گفت: «تلاطمی که منجر به ناپایداری کلوین-هلمهولتز می‌شود، نقش عمده‌ای در تعیین دینامیک خروج جرم تاج در جریان باد خورشیدی دارد.» درک اختلالات کلیدی برای درک عمیق تر از تکامل پرتاب جرم تاج است.

کاوشگر خورشیدی پارکر در ۱۲ آگوست ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شد. از آن زمان، مدار بیضوی کاوشگر به آن اجازه داده است تا نزدیک‌تر از هر زمان دیگری وارد تاج خورشیدی شود و اساساً تبدیل به اولین جسم ساخته شده توسط انسان شد که وارد جو بیرونی خورشید شد.

حتی در حال حاضر، کاوشگر خورشیدی پارکر وارد مدار نهایی خود نشده است. این کاوشگر بارها از زهره عبور کرده است تا از گرانش سیاره برای شتاب بخشیدن و محدود کردن مدار آن به دور خورشید استفاده کند. در نوامبر سال جاری، این کاوشگر برای هفتمین بار در کنار زهره پرواز خواهد کرد و یک بار دیگر مدار خود را به دور خورشید سفت خواهد کرد و به آن اجازه می دهد در مدت یک سال از ۹.۵ شعاع خورشیدی سطح ستاره در حال سوختن عبور کند. این باعث می شود سال ۲۰۲۵ باشد.

پایان